“Hassan, Abdourachman, Fatou, Aminata…” nu Simon wat meer begint te praten noemt hij zo bijna alle namen van zijn klasgenootjes op (en dat zijn niet de makkelijkste namen). Met Abdou en Fatou speelt hij vaak en van Aminata krijgt hij elke morgen een omhelzing. Het kleine Senegalese meisje met allemaal gekleurde kraaltjes in haar haar is dol op Simon.
Simon gaat graag naar school en als we vragen wat hij daar doet zegt hij: “zingen, spelen, buiten spelen, eten.” Hij is het enige blanke kindje op de school, dus we hoeven nooit lang naar hem te zoeken. Na de zomer gaat hij bij Maria op school en zal zijn klas wat meer gemengd zijn.
Maria weet nu zeker wie haar beste vriendinnetje is: ‘Rose’. Als ik vraag waarom zegt ze: “omdat ze altijd naar de juf luistert”. Het is inderdaad een lief meisje, wel een kop groter dan Maria. Omdat de meeste kindjes ’s middags met de nanny zijn, komt het niet vaak van samen spelen. Dat proberen we in de vakantie wat goed te maken, en op de vele verjaardagsfeestjes.
Moeiteloos weet Maria welke taal ze moet spreken met welk vriendje. Met de een praat ze Frans om heel natuurlijk te switchen naar Engels bij een ander kindje. Maria gaat haar klasgenootjes zeker missen als ze in Nederland is!
Bijzonder hoor, dat ze helemaal in Senegal groot worden! En wat heerlijk dat ze hun eigen plekje hebben gevonden!