Aan de grote weg stopt een taxi terwijl ik met Simon op m’n arm juist wil oversteken. Een hoofd uit het raam vraagt of ik mee wil rijden naar Simons school. Het is de moeder van een kindje uit Simons klas. Soms voelt deze miljoenenstad net als een dorp. In een walm van parfum ga ik naast een keurig opgedofte vrouw zitten die Aminata heet. 5 minuten later arriveren we (lopen was sneller geweest) bij het gloednieuwe spierwitte gebouw.
De directeur groet ons hartelijk bij de ingang. Het is een “maternelle” (combinatie kleuterschool / crèche) met klassen op leeftijd. Het is een voor lokale standaarden vrij dure school (60 euro per maand) maar met de snelle ontwikkeling van de stad zijn er steeds meer van dit soort schooltjes. Simon is het enige blanke kindje van de klas van 8 en wordt goed vertroeteld door de juffen. Hij is een lieve peuter die houdt van lezen, kleuren en alles aanwijzen. “kijk” een van zijn eerste woordjes is nu ook zijn eerste Franse woordje (regarde!). Om 12 uur gaat hij weer naar huis. “vwaa (au revoir)” hij zwaait naar de juf, de andere kindjes roepen enthousiast “au revoir, Simon”. Hij stapt stevig door het zand naar huis al ‘Vader Jacob’ neuriënd. Toch knap om met 18 maanden op school al een liedje te leren!
“Mama, wat betekent my friend?” vraagt Maria als we uit school komen. Maria vertelt dat de juf het cijfer 11 tekende en niemand wist wat het was, alleen zij: “eleven!”. “You’re my friend!”, riep de juf enthousiast naar haar. Maria heeft de ene dag les in het Engels en de andere dag in het Frans. Juf Bintou is een grote expressieve vrouw met een kleurig gewaad. In het Engels met een Senegalees accent vertelde ze me na de les geanimeerd dat Maria zo slecht luistert. Terwijl het tijd is om op te ruimen leest Maria nog rustig haar boekje uit of kletst met haar Senegalese vriendinnetje Mamgey. Ik verontschuldig me naar haar en ben in elk geval blij dat ze op deze school de kinderen niet slaan als straf. Het is een tweetalige school volgens het Franse systeem, leerlingen komen dan ook van alle werelddelen, maar toch is nog ongeveer de helft Senegalees. Maria heeft het erg naar haar zin op school. Ze is een pittige dynamische meid die inmiddels in 3 talen verbaal behoorlijk sterk is. Gelukkig steelt ze met haar humor ook de harten, dus zijn de juffen nooit lang boos op haar. “Give me a hug” zegt juf Bintou bij het weggaan. Dat begrijpt Maria wel.
