Wauw, wat een reis hebben we achter de rug! Niet alleen een lange reis, maar ook een bijzonder voorspoedige en adembenemend mooie reis!! Hopelijk geven de volgende foto’s en verslag een goed beeld van onze ervaringen.
Afgelopen maandag ochtend om 3 uur stonden we naast ons bed en vertrokken we in de vrieskou naar Schiphol: de ijspegels hingen aan de Schipholtunnel! Samen met de opa’s en oma’s en met Ester en Tirsa checkten we in voor onze vlucht naar Frankfurt. Rond 5.30 was het moment van afscheid daar en gingen we door de douane.
De overstap verliep erg soepel, al hadden we 20 minuten vertraging omdat de vleugels van het vliegtuig ‘ontijst’ moesten worden. Dankzij onze reisorganisator SIAMA hadden we een ruime plek in het vliegtuig en had Simon zelfs een bedje. De stewardess merkte nog op dat hij de enige was in het hele vliegtuig die languit kon slapen.
Om 17.00 landen we in Libreville, de hoofdstad van Gabon. Het passeren van de douane leverde nog een hachelijk moment op toen Jan als beroep “pasteur” opgaf. Er moest overleg komen met de baas en alleen omdat de kinderen erbij waren mochten we toch het land in! Dokters zijn van harte welkom, dominees wat minder 😉
Na een dagje te hebben uitgerust in Libreville vertrokken we woensdag morgen om 5 uur met de auto naar het Bongolo Ziekenhuis in Lebamba. De wegen waren van redelijk goede kwaliteit, alleen de eerste paar uur waren de wegen erg beschadigd. Het was een reis om nooit te vergeten. De kinderen waren de hele reis rustig en vermaakten zich prima. Toen het licht begon te worden bleek dat we op een eenzame weg door het regenwoud reden. Links en recht prachtige bomen en na elke bocht een nog adembe-nemender uitzicht! En als klap op de vuurpijl een plaspauze op de evenaar!!
Halverwege de reis wisselden we van auto, beide chauffeurs hoefden daarom maar de halve afstand te rijden. Midden in het regenwoud, vol vreemde geuren en geluiden sjouwden we de koffers over. Na 10 uur rijden kwamen we aan, we waren moe maar niet overdreven vermoeid. We werden hartelijk ontvangen door het CAMA team en Maria begon gelijk te spelen toen ze in ons huis kwam. Er was geregeld dat we ’s avonds bij een van 
de teamleden konden eten, zodat we rond 9 uur moe maar voldaan in slaap vielen!
Binnenkort hopen we iets te schrijven over hoe we hier wonen. Tabitha begint maandag met werken, dus na een week of wat kunnen we daar ook een update over geven. Hartelijk dank nogmaals aan iedereen die met ons meeleeft, die voor ons bidt en ons steunt. We gaan niet alleen, en daar zijn we dankbaar voor!
